สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคน(ต้น)

เช้าวันใหม่...หลังคืนพระจันทร์สีเลือด....อากาศช่างหนาวเหน็บ....เย็นเข้าถึงกระดูก...ช่างแสนทรมาน

อากาศที่แสนโหดร้าย...ปลุกผมให้ตื่น...ผมรู้สึกปวดหลัง...รู้สึกเพลีย...

เพื่อเพิ่มอัตราการเผาผลาญ...ผมจึงลุกไปวิ่ง...วิ่งๆๆๆ.....ไปตลาด...

ผมวิ่งไปเจอฝูงวัว..พวกมันตื่นตะหนก..ฝูงวัวแตกตื่น..วิ่งออกนอกฝูง

ชายไร้นามที่ต้อนฝูงวัว...มองมาที่ผมสายตาแปลกๆๆๆ...แล้วก็บ่นพึมๆๆ

เหมือนเขารู้ว่าอะไร...อะไรบางสิ่งที่ทำให้ฝูงวัวแตกตื่น...

ผมจึงหยุดวิ่ง...เพราะผมเหนื่อย...ผมเดินไปเรื่อยๆๆ...ฝูงวัวเริ่มสงบลง

หลังจากนั้น..ผมออกวิ่งอีกครั้ง...วิ่งไปแค่แป๊ปเดียว..อาการเหนื่อยหอบก็มาเยือน

ผมหยุดวิ่ง...แต่ก็เดินๆไปเรื่อยๆๆๆ...ผมมองเห็นตลาดอยู่ไม่ไกล...ผมวิ่งแบบหางจุกตูด

สวยประหาร

ในที่สุดผมก็มาถึงตลาด....ผมเดินวนอยู่หนึ่งรอบ...เห็นสาวสวย..หมวย...แต่ไม่รู้ว่าเซ็กหรือเปล่า...

ทันใดนั้นผมรุ้สึกถึง...อะไรบางอย่าง..ผมขอเรียกว่ารังสีอำมหิต....

สายตาคู่หนึ่ง...สายตาผู้นั้น..ผู้ที่เปล่งรังสีอำมหิต....ผัวของน้องนางคนนั้น..นั้นเอง

ผมไม่รู้สึกหิวเลย...ผมจึงตัดสินใจกลับ...เพื่อที่จะไปทานกาแฟ...ที่พี่อีกคนชื้อไป

ผมออกวิ่งอีกครั้ง....ผมเหนื่อยมาก...ผมพัก..อากาศก็หนาวเหน็บ...พักได้แป๊ปเดียว...ผมต้องวิ่งต่อ

ผมวิ่งบ้าง....เดินบ้าง...

วิ่งเร็วบ้าง...ช้าบ้าง..

ในที่สุดผม...ก็มาถึง...ที่นี้...ที่ที่ผมนั่งพิมพ์อยู่นี้

"สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคน...หากเราได้ออกเดินทางแล้ว....ขอเพียงเราไม่หยุด...พระเจ้าไม่มีสิทธิ์จะประธานอะไรให้เรา...นอกจากความสำเร็จครับ"